شعر

عشق در حیطه فهمیدن ما نیست بیا برگردیم
اسمان پاسخ پرسیدن ما نیست بیا برگردیم
بال سنگین سفر می شکند،گاه ملال انگیز است
هیچ کس منتظر دیدن ما نیست بیا برگردیم...


مخلوق خدای عشق هستیم همین
از عشق برای عشق هستیم همین
از عاقبت عشق نباید پرسید
راضی به رضای عشق هستیم همین...


دل قاصدکی بود اسیرش کردند
اشفته تر از روح کویرش کردند
من نیز در این شهر گرفتار شدم
بیچاره دلم چه زود پیرش کردند


دریا که خسته بود به زخمش نمک زدند
دریاچه را مقابل چشمش کتک زدند
تا صبح در انتظار طلوعی دوباره بود
خورشید مرده بود به دریا کلک زدند

خورشید درخت و سبزه و گل اینجاست
الحق و النصاف که فصلی زیباست
عید است و من و بی تویی وتنهایی
سالی که نکوست از بهارش پیداست


و باران که بارید
تمام دلم را به دستش سپردم
و باران مرا نرم بارید،رویاند،گسترش داد
و اینک مرا با تمام درختان این باغ پیوند خونی است
و همواره سبزم...



شبی در کوچه ها افتاده بودی
برای عاشقی اماده بودی
همه بر روی تو پا می نهادند
دل من!واقعا که ساده بودی....